Wat plichtmatig tik je de zoveelste aankondiging van een rockconcert in het poptheater in je woonplaats Tilburg. (Hard)rockbands staan de laatste jaren in de rij om er te komen spelen en daar zit van alles tussen: matig, goed, heel goed. 29 november 1986 is het de beurt aan de Engelse symfonische rockband Magnum. Via de platenmaatschappij belandt de cd 'Vigilante' op je bureau: zeker niet slecht. Ook concertmaatje Vic heeft deze zaterdagavond eigenlijk niets beters te doen; zullen we dan toch maar even naar Magnum in het Noorderligt gaan luisteren? Is het niks, dan hebben we zo de straat overgestoken om in café Lambiek een pint te nuttigen.

Voorprogramma Mother Lode uit Zweden zegt me anno 2012 niets meer. Hebben we het wel gezien? Of zijn we in de pauze binnengeslopen? Maar dan Magnum... De lichten gaan uit en daar staat een band, die ons optilt en ons op reis meeneemt naar een verpletterende ervaring. Ik schreef die maandag in het Brabants Dagblad: 'Dik anderhalf uur lang gaven deze vijf muzikanten een concert dat uitblonk door een uitmuntende instrumentenbeheersing, een harmonische repertoireopbouw en een sfeervolle, prima tot de verbeelding sprekende podiumshow. Het optreden van Magnum was in vele opzichten af.'

Via een indrukwekkende openingsact speelde de groep hoofdzakelijk werk van haar elpee 'On A Storytellers Night' uit 1985 en 'Vigilante'. Daarbij werd een enkele keer teruggestoten naar  'Chase The Dragon' uit 1982 via bijvoorbeeld het akoestische 'The Spirit'. Maar ook'Two Hearts' met een sublieme gitaarsolo van Tony Clarkin, 'How Far Jerusalem', lyrisch vertolkt door frontman Bob Catley, 'Just Like An Arrow', 'Back Street Kid' en de meezinger 'Midnight (You Won't Be Sleeping)' waren om te smullen.

Ik herinner me nog dat Vic en ik tegen middernacht zwijgend Theater Noorderligt verlieten en de Veldhovenring overstaken om aan de overkant onze fietsen te pakken, om alsnog een pilsje te scoren in Lambiek. Even affakkelen! Halverwege de straat stopten we onafgesproken om elkaar even kond te doen van de extatische toestand waarin we ons bevonden. Maar in plaats daarvan keken we mekaar alleen maar schaapachtig aan, knikten gelijktijdig en vervolgden tevreden onze weg.

Soms is elk woord er een te veel...

Geplaatst: 3 februari 2012 door Lauran Wijffels