Noorderligt.

Vooral de beginjaren heb ik meegemaakt. Cowboys waren het, ja inderdaad, het waren in aanvang geloof ik ook allemaal mannen die de fundering voor de muziektempel legden. Ik zat zelf niet in het team, maar wel vlak erbij. Dat kwam door een aantal verontruste moeders van jongetjes die in bandjes zaten die maar niet wilde lukken, muzikanten die niet verder kwamen dan hun oefenschuurtje, of mensen zoals ikzelf die zo graag iets wilden ondernemen. Zo werd een belangenorganisatie voor de amateur popmuzikant van Tilburg e.o. opgericht. De MuziekKantenWinkel. Bij het eerste persbericht struikelde Het Nieuwsblad (zo het toen het Brabants Dagblad) over de naam. Ze dachten dat we geen Nederlands konden. Consequent hebben zij de naam verkeerd geschreven als muzikantenwinkel, maar er werd geen muzikant verkocht. Het ging vooral om de Kanten van de muziek. Vonden wij, Pim Feyen, Adje van de Made, Mieke Stokkermans, Barend de Beer, Willemien van Heugten en ik. En later nog een hele hoop anderen.

We deden maar wat, toen in het begin. Niemand wist hoe het moest. Net als toen bij Noorderligt vooral maar proberen, en risico's nemen. Onze eerste groepenpresentatie deden we op de pof bij Noorderligt. Dat kon toen, want we waren toch één familie!?

We hadden wel subsidie aangevraagd, maar die was nog niet toegekend. Maar we hadden toen in de begin jaren tachtig de tijd en het tij mee en kon de MuziekKantenWinkel net als Noordeligt dank zij de inzet en gedrevenheid van veel vrijwilligers doorgroeien tot wat het geworden is. Want we hadden een podium, een groot podium. Want welke popmuzikant wilde daar niet optreden, daar wilde je best wel voor doen. Ik ben er van overtuigd dat door de organisatie van de groepenpresentaties in met name Noorderligt het popklimaat in Tilburg en omgeving zo goed heeft kunnen gedijen

Behalve de relatie als medewerker van de MKW kwam ik ook graag bij andere gebeurtenissen in Noorderligt. Ik had niet veel geld maar wel een grote auto, een Ford Taunus station. Met als beloning een plaats op de gastenlijst deed ik wat hand en spanwerk voor Noorderligt zoals het ophalen van praktikabels, en vooral heel interessant, het ophalen en wegbrengen van artiesten! Van en naar het hotel, maar soms ook verder. Naar Amsterdam bijvoorbeeld voor het volgende optreden. Een ritje herinner ik me als de dag van gisteren. Ik moest de vermaarde saxofonist Archie Shep ophalen bij het Ibis Hotel. Ik kende hem van een elpee van Material waarin hij een geweldige solo speelde in een nummer gezongen door Whitney Houston. Deze later verguisde zangeres was net bezig aan een internationale doorbraak. Terwijl we naar Noorderligt reden zat hij naast me, en om het gesprek op gang te houden vertelde ik hem hoe fantastisch ik dat nummer vond. Een vaag gemompel was zijn reactie. Tot ik hem vroeg hoe het was om te werken met Whitney Houston. Ik was weg van die zangeres, toen. Als door een wesp gestoken veerde hij op en keek me strak aan. "Who the hell is Whitney Houston?" Ik schrok zo van zijn reactie dat ik de hele rit geen woord meer durfde uit te brengen. In stilte vroeg me af wat er zich allemaal afspeelde onder wereldartiesten. Toen, wisten we misschien ik nog niet beter

Geplaatst: 3 februari 2011 door Boudewijn Naaijkens